स्वाभिमानी नकारांची परंपरा कालबाह्य झाली आणि
षंढ होकारांचा परिपाठ प्रचलित तथा प्रतिष्ठित झाला
त्या अर्धसत्याच्या क्षितिजावर बसलेल्या कावळ्यांना
रोजच कुठल्याशा पिंडाला चोच मारायची मुभा मिळाली
आणि रोज एक बळी देणे भाग झाले कुठल्याही घराला…
आज जे सुपात ते उद्या जात्यात एवढेही कालभान नाही
काळामागे धावणाऱ्या गांधारीच्या औक्षहीणी पौत्रादिकांना
आणि जेता म्हणून मिरविणाऱ्याचा अंगुलीमाल झालाय म्हणून
पोरगेल्या अभिमन्यूचा वध झाला की हत्या ते ठरायचेय अजून...
अमरत्वाच्या शापाने कपाळमोक्ष झालेला अश्वत्थामा
आजही कामी येत नाही अधर्मी सुतपुत्र कर्णाच्या, कारण
मैत्र-माणुसकी-दातृत्व प्रथाच नाहीत कुठल्याच धर्माच्या
आणि कुठलाच रंग आपलासा न करणारा नकोसा होतो
प्रस्थापितांच्या लालसेला आणि स्थितिगमनी व्यवस्थेला...
या साऱ्या परात्पर असंक्रमणाच्या केंद्रस्थानी उभा
निर्माता, संचालक, प्रशासक की निव्वळ प्रतिहारी
याचे परिघावरील साऱ्यांनाच भान येत नाही तोवर
विकेंद्रीकरण देखील स्वकेंद्रितच आणि नियमनही
भले जागराचा चालो अट्टाहास जागल्याच्या स्वप्नीलतेतून...
‘परिवर्तनही संसारका नियम है... ’ म्हणून बदल क्रमप्राप्त
फक्त त्याचे मोजमाप दंडसंहिता ठरविणारे विधाते भलतेच
नियतीच्याही नियतीवर नियंत्रण मिळवू पाहणारे नियामक
छद्मविज्ञानाचे साधक म्हणून सत्ताधीशांना सहज भुलणारे
तर तत्वचिंतक डोंबाऱ्याच्या पोरासारखे… दोरीवर झुलणारे!
नेमका कुणाचा पक्ष घ्यावा की दक्ष राहावे या संभ्रमात मी...
आदिम...
अनंत…
की अज्ञ...?
Image Credit: http://www.jantakiawaz.org/category/article/news-622782
