परतवारी...!

दिसावा असा उंबरा

जेथे टेकवावा माथा

लोकगंगा तारेल ती

लिहिता यावी गाथा...!

त्याच्या सावळ्याशा

रंगात रंगूनी जावे...

कान्ह्याची ती बासरी

मीरेचे घुंगरू व्हावे...!

मन व्हावे मुक्त असे

नको खेद नको हर्ष

एकातरी उद्गाराला

होवो तुक्याचा स्पर्श...!

गजर पडता कानी

हरीनाम मुखी यावे

भक्तीच्या रिंगणात

पावली नाचून गावे...!

दरवर्षी सुख पहावे

अशी घडावी वारी

तिच्या तोलामोलाची

साधावी परतवारी...!

वैष्णवांचा लाभो वसा

देहात पंचप्राण ल्यावे

पाऊली चाल चालता

जगण्याचे सोने व्हावे...!

सन्मित्र दिनेशला एकावन्नाव्या वाढदिवसाच्या अध्यात्मिक शुभेच्छा ...!

ही कविता मरत नाही...!

श्रद्धेय...?

साऱ्याच दिव्यांच्या नशिबी

लख्ख पेटती वात नाही...

अन् एकदाच भोगून संपेल

अशी कुठलीच जात नाही...!

वाऱ्यास ना लाभे विसावा

वेळेस धरण्या हात नाही...

पाण्यास वाहणे निरंतर

साचण्यात ती बात नाही...!

पालवी पानगळीची ग्वाही

पक्षी ऋतुविना गात नाही...

चवबदल करण्यास काही

साप टाकीत कात नाही...!

सोहळे आवाजी मोठे

न्यूनावर मात नाही...

गोंधळ बाहेर घातला

पण संवाद आत नाही...!

शास्त्रार्थात बद्ध महाबळी

स्वयंभू तोही जन्मजात नाही

सक्ती असेल साधूमहंतांस

श्रद्धेय असे काही यात नाही...!