ॐ गणानां त्वा गणपतिं हवामहे । कविं कवीनां उपमश्रवस्तमम् ।
ज्येष्ठराजं ब्रह्मणां ब्रह्मणस्पत आनः । शृण्वन्नूतिभिः सीद सादनम् ॥
"बाप्पा, आलास खरा पण मनाची तयारी केली आहेस ना…!
आता १० दिवस हे मोठे लोक तुझे काय काय करतील माहितेय?
दागिने वस्त्रे फुलं घालून तुझा श्वास कोंडतील,
नाका-सोंडेत कशा कशाचा धूर सोडतील,
तुला नैवेद्य म्हणून काय काय आणतील आणि स्वत:च फस्त करून तुला बनवतील,
सकाळ संध्याकाळ तुझ्या आरतीच्या नावाने आणि एरवी उत्सवाच्या नावाने ढोल बडवून, सिनेमाच्या गाण्यांच्या गोंगाटाने उच्छाद मांडतील,
त्यातून तुझे हे सुपाएवढे कान… बघ बाबा कसं सहन करायचं ते…!
आणि हो बाप्पा, आम्हां मुलांना तुझ्याकडून काहीच नको.
धम्माल करायला आणि मोदक खायला मिळतात ते बास आहे.
परीक्षेत पास होण्यासाठी अभ्यास करायला लागतो,
तो आम्ही करूच आणि छान मार्कांनी पासही होऊ…
तुझा आशीर्वाद असतोच याची आम्हाला खात्री आहे.
पण बाप्पा एक सांगू, तू ना या वर्षी जातांना या मोठ्या लोकांना जरा सुबुद्धी देवून जा.
नाही, तुम्हाला आवडतात आणि परवडतात म्हणून हव्या त्या वस्तू वापरा म्हणावं…
आणि कमवता तर खर्चही करा म्हणावं… चंगळ म्हणून का असेना…
पण याबरोबरच थोडासा विवेकही वापरा म्हणावं…
लहान तोंडी मोठा घास… पण ही वेळ आणलीच मुळी या मोठ्या माणसांनी
भूक लागली की खाणे ही प्रकृती… भूक नसतांना खाणे ही विकृती आणि
आपल्यातली अर्धी भाकरी उपाशी माणसाला देणे ही संस्कृती…
हीच खरी संस्कृती… हा असा धांगडधिंगा म्हणजे संस्कृती नव्हे…
हे सांग त्यांना जरा समजावून… सांगशील ना…?
आम्ही तर बोलूच शकत नाही… आम्हाला काय कळतय? बच्चे आहोत ना आम्ही…!
पण तुझं तर ऎकतील. बाप्पा आहेस ना तू…?
ऎकतोयस ना…?"
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा