थेंब साचला टपोरा,
पहिल्याच पावसात
नाही पाहिले तुला
किती एक दिवसात!
मन ओढाळ झाले,
पावसाच्या सरीगत
कसे जपावे हे जीणे
रोज वाढत्या दरीगत!
मेघ काळा-सावळा
नभी ओथंबून राहे
घननिळा कान्हा मग
मनी साचूनही वाहे!
पाऊस नितळ निर्मळ
नदी-झऱ्या जोडी पंख
डोळ्यातले पाणी खारे
त्याचे पाणी निवळशंख!
मोर फुलवी पिसारा,
भूमी उघडोनी चोच
वाट पाहे त्या थेंबाची
देण्या सृजनाची पोच!
बीज रुजावे जीवाचे
सडा मायेचा पडावा
मातीला गर्भ राहता
नवा माणूस घडावा!
पुन्हा एकदा सन्मित्र दिनेशच्या आग्रहाखातर
त्याच्या वाढदिवसाची सप्रेम भेट म्हणून सस्नेह...!
