#प्रिये

“As you write more and more personal 

becomes more and more universal.”

वपुंच्या 'पार्टनर' मधील या वाक्याची 'गुड रीड्स'ने 'क्वोटेबल क्वोट्स'मध्ये नोंद घ्यावी याचे जेव्हढे अप्रूप तेवढाच आनंद आणि अभिमान ! पण आज मुद्दा तो नाही. आज मुद्दा आहे व्यक्त होण्याचा.

नागराज म्हणतो,
'माझ्या हातात नसती लेखणी
तर असती छिन्नी, सतार, बासरी 

किंवा कुंचला... 

मी कशानेही उपसत राहीलो असतो
हा अतोनात कोलाहल मनातला...' 

याच धर्तीवर आज म्हणावसं वाटतंय, 

'माझ्या उरावर नसती देणी 

तर असती निरूपणं, स्फुटं, ललितं  

किंवा कविता...

मी निवांत व्यक्त होत राहिला असतो

मांडायला खळबळ जनमनातली...'

जगरहाटी आणि दुनियादारीच्या धबडग्यात हल्ली हे थोडे बाजूला पडतंय, मान्य. 

पण प्रत्येकवेळी आपलीच प्रतिभा पणाला लावून संवेदना मूर्त करायला हवी असा काही नियम नाही. आणि सॅटिसफॅक्शन नसतांना करत रहायला तो काही जॉब ही नाही. (बाय द वे, 'जॉब सॅटिसफॅक्शन' हे पण एक ऑक्सिमोरॉन असल्याचा शोध नव्यानेच लागला, ती ही एक उपरती !)

आपलीच भावना कुणी अधिक प्रभावीपणे व्यक्त केली आणि आपण तिच्याशी सबाह्याभ्यंतरी तादाम्य पावू शकत असू, तर अशा प्रतिभाविष्काराचे यथोचित श्रेय-नामोल्लेखासह प्रयोजन का असू नये...?

कवी नारायण पुरी यांची २०१७ मध्ये, #प्रिये ने सोशल मीडियावर गाजलेली 'प्रेमाचा जांगडगुत्ता' ही आत्यंतिक प्रामाणिक तथा मनस्वी कळकळ, काही नवीन संदर्भांसह ताज्या रूपात...