विंदांच्या जन्मशताब्दी निमित्त सुरु केलेल्या 'रोज एक कविता'मधील आज ही १०० वी कविता! विविध कारणांस्तव, ३६५ कवितांचे लक्ष्य पूर्ण होईलसे वाटत नाही; तथापि विंदांच्या अत्यंत लोकप्रिय तथा अजरामर अशा कविता ज्यांना अजून इथे स्थान मिळालेले नाही त्यासाठी मनात काही योजना आहे. तेंव्हा विंदांच्या उत्कट काव्यप्रतिभेचे अजून काही नमुने रसिकांना इथे रसग्रहणासाठी जरूर मिळतील. शिवाय, आजवर इथे प्रकट न झालेली आणि आपल्याला माहीत असलेली विंदांची कुठलीही रचना अथवा स्त्रोत आपल्याला माहीत असल्यास खाली प्रतिक्रियेत जरूर लिहावा. पडताळणीअंती तो ऐवज वैध ठरल्यास, प्रेषकाला यथोचित श्रेय देवून, त्यास इथे प्रसिद्धी मिळेल.
आजच्या मुहूर्तावर शतकी कविता...
...पुतळा...
माझ्याच उंचीचा एक पुतळा,
माझेच नाक,
माझेच डोळे,
आणि छाताड पुढे झुकवण्याची पद्धतही माझीच.
त्या तोतयाला मी माझे कपडे चढवले.
पॅण्टची बटणे लावली,
डोक्यावर टोपी ठेवली.
हातामध्ये काठी दिली.
आणि मग जोडासुद्धा त्याच्या पायापुढे नीट मांडून
मी सर्वस्वी विधीमुक्त झालो. हसलो.
माझा जोड पायात घालून तो झपाझप निघून गेला.
शेवटी अटळ ते करावेच लागते :
त्याच्या चबुतऱ्यावर मी मख्खपणे उभा राहिलो.
----------------
गुरुवार, दि. ३० नोव्हेंबर २०१७ साठी कविता...
...शाप...
सर्व जगाला जिंकुन नंतर
मदन लागला जिंकाया शिव;
शाप शिवानें दिधला त्याला
“विजयामध्यें तुझा पराभव”.
----------------
बुधवार, दि. २९ नोव्हेंबर २०१७ साठी कविता...
...क्षण...
क्षणांत आहे अद्भुत शक्ति
आकुंचित–प्रसृत होण्याची;
‘आदि’ला हाणुनियां लाथा
‘अंता’ला ठोसा देण्याची.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा