माझी मुलगी लहान होती
तेव्हा तिला मांडीवर थोपटवून झोपाविण्यासाठी अंगाई गीतांची बिनाका गीतमाला गायला लागत
असे. हे माझे रोजचे अत्यंत आवडते काम ‘आ चलके तुझें...’ ने संपन्न व्हायचे. आजही ‘आ
चलके तुझें...’ ने झालेल्या ‘क्लासिकल कंडीशनिंग’मुळे, ते गुणगुणले तर आम्हांला
पेंग यायला लागते! पण या ‘बिनाका अंगाईमाला’ची सुरवात ज्याने व्हायची ते बडबडगीत काळाच्या
उदरात, त्याच्या नायकिणीसारखेच, लुप्त झालेले दिसते. आज ‘वर्ल्ड स्पैरो डे’ अर्थात
‘जागतिक चिमणी दिन’ आहे म्हणे, असो बिचारा! मदर्स, फादर्स आणि टीचर्स नामशेष होत
त्यांचे ‘डे’ साजरे करण्याच्या काळात, पूर्णत: लुप्त होण्याच्या मार्गावर असलेल्या
चिऊताईंची त्यानिमित्ताने आठवण आणि होईल तेवढा सन्मान!
कितीही बोलावलं तरी मोबाईल
टॉवरच्या धाकाने चिऊताई आणि काळाच्या धाकाने गेलेले दिवस, मुलांचे बालपण तर काही
परत यायचे नाही; निदान
‘...दिन जो पखेरू होते
पिंजरेमें मै रख लेता...
पालता उनको
जतनसे,
मोतीके दाने देता,
सीनेसे रहता लगाये...’
म्हणणाऱ्या कवीसारखी त्यांची आठवण
म्हणून आमच्या अंगाई गीतमालेची सुरवात करून देणारे हे बडबडगीत आज ‘चिऊ-काऊ’चे ‘बिते
हुये दिन’ आणि समस्त चिऊताईंच्या आठवणीत...
चिऊ चिऊ चिमणी
गाते गाणी...
बांधले घरटे
झाले उलटे!
पडले पिलू
पहाते निलू...
निलूने बोट लावलं
पिलूने बोट चावलं!
निलू लागली रडायला,
आई समजूत घालायला
आईने दिला खाऊ,
निलू लागली हसायला...!
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा