दृष्टीमोचक...?

अलीकडे मला टीव्हीवरील सबटायटल्स,

दुरून येणाऱ्या बसवरील गंतव्यस्थान,

रस्त्याच्या पलीकडील दुकानाची पाटी,

आणि काही काही पुस्तकांमधल्या

झुळझुळीत शुभ्र पानांवरील करडी अक्षरे

वाचायला थोडा त्रास जाणवतो...

स्मार्टफोनच्या किंवा संगणकाच्या स्क्रीनवर

लिहिण्या-वाचण्याचा त्रास नाही होत,

तिथे कदाचित स्वयंप्रकाशित असण्याचा फायदा असेल!  

हे बदल जेवढे बाह्य परिस्थितीतील

तेवढेच आंतरिकही असावे... बहुदा!

जमाना बदल गया है हे तर खरेच,

पण आपलेही वय झालेय हे मान्य करावे, म्हणे

आणि घ्यावा बसवून नाकावर एक दृष्टीमोचक कानटोच्या...

पण केवळ चष्मा लावल्याने दृष्टी बदलेल... आणि

दिसू लागेल सारेच जे माझ्यासारख्या पढतमूर्खाला

आजवर कधीच दिसले नाही...?

रस्त्यातील खड्डे, अचानक कोसळणारे पहाड

धोक्याची वळणे आणि घोंघावत येणारी वादळे?

माणसांच्या विचार-आचार-व्यवहार-विहार,

लिहिणे-भेटणे-बोलणे-मिटणे यातील प्रच्छन्न पोकळ्या...?

नेमक्या किती पॉवरच्या लेन्सने दिसते हे सगळे...?

आणि समजा समाजाच्या दडपणास बळी पडून घेतलाच मी निर्णय एकदाचा,

माझ्या गरजेपेक्षा मोठ्या आणि तिखट नाकावर उपनेत्र बसविण्याचा...

ते बायफोकल असावे की प्रोग्रेसिव्ह... हे पर्याय आहेत की पायऱ्या, कसे कळणार?

शिवाय मला एक नवीन दूरदृष्टी मिळाल्याने नेमके किती लांबपर्यंतचे दिसेल...

इतरांसारखे पुढल्या दोन-पाच नको पण निदान माझ्या स्वत:च्या पिढीपर्यंत...?

त्यातून, माझीही नजर तयार झाल्यावर
माझ्या जन्मजात ओरीजनल नजरेला कसे दिसेल, काय वाटेल...?

आणि हल्ली टेक्नो-सैव्ही लोक जसे,

गरज पडली की ‘ब्ल्यू टूथ’ने  कनेक्ट व्हावे
आणि गरज भागली की ब्ल्यू टूथ ऑफ करावा

तसे, जे अर्वाच्य असेल ते वाचण्यासाठी चष्म्याचीही सारखी काढ-घाल करत असतात

त्यामुळे त्या रीम्ड, हाफ-रिम, रिमलेस काचांची किती घालमेल होत असेल...

ती तशी दृष्टीआड करायला जमेल मला...?

बाय द वे, संवेदनशील असणं शाप आहे की पाप आहे...?

कालानुक्रमे आपल्यात निर्माण झालेल्या दृष्टीदोषाला,

कालौघात मिळविलेल्या आपल्या सामजिक प्रतिष्ठेला शोभेलसा,

कालाय तस्मै नम: म्हणत आपली प्रतीमावर्धन करणारा चकचकीत उपाय करावा,

तर किती यक्षप्रश्न...? कठीण आहे!

म्हणूनच विचार करतोय,

तसल्या बेगडी दागिन्याच्या भानगडीत न पडता

बुबुळाच्या आतल्या पडद्यावर जेथे प्रतिमा उलट्या उमटतात

त्याच ऑपरेशनने सरळ करून घ्याव्या म्हणतो...

कसे...?