पन्नाशीचा कार्यक्रम मला सुखद
धक्का देणार हे पूर्वनियोजित होते पण मला चकित व्हायला झाले ते अनेक कारणांनी. मुळात मुलीला आठवड्याच्या
मध्यात एका दिवसासाठी नवीन जॉबमधून सुटी घेऊन येणे जमेल असे वाटत नव्हते त्यामुळे संध्याकाळी
मुलीला घरी बघूनच माझी एक्साइटमेंट सुरू झाली आणि... पार्टीही !
संध्याकाळी पुण्यातील बहुतेक
साऱ्या आप्त आणि स्नेहयांची मैफिल जमल्यावर जेव्हा मुलीने तिचा लॅपटॉप टीव्हीला जोडण्याचा
कार्यक्रम सुरू केला तेव्हा, ‘अरे देवा, आणखी एक व्हर्च्युअल इव्हेंट की काय...’ या विचाराने खरतर अस्वस्थ व्हायला झालं. गेल्या दोन वर्षापासून, ‘प्लीज टर्न ऑफ (ऑर ऑन) युअर माईक... ’ आणि ‘युवर स्क्रीन इज
नॉट व्हिजिबल...’ या सगळ्या
प्रकाराचं अगदी चूर्ण घ्यायला लागेल इतकं अजीर्ण झालंय, मग त्याचा उद्देश कितीही चांगला आणि हेतू कितीही प्रामाणिक
असला तरी ! पण आज तरी माझ्या
अल्पजीवी संयमाचा कुठल्याच प्रकारे अंत पहायचा नाही याची खूणगाठ बांधल्यासारखी सारीच
माणसं अगदी शिस्तीत वागत होती… तंतोतंत !
मुलीने जेव्हा तिने संकलित केलेला व्हिडिओ सुरू केला तेव्हा पुढे काय असणार याचा अंदाज आला… असे मला वाटले. पण जेव्हा पाहिला मित्र पडद्यावर चलचित्राच्या माध्यमातून प्रकटला तेव्हा आधी माझ्या आश्चर्याला आणि मग आनंदाला पारावार राहिला नाही कारण रवी, आपल्या ओणमच्या पारंपारिक वेशातील मुलांसह, मला थेट त्याच्या बंगलोरच्या घरातून शुभेच्छा देत होता...प्रत्येक मित्राच्या स्वभावानुसार त्याचे मनोगत आणि ते व्यक्त करण्याची शैली भिन्न असली तरी माझ्याशी असलेले भावबंध आणि माझ्याबद्दलची प्रामाणिक तळमळ ही ‘मना’ला स्पर्शून गेली... डॉक्टरच्या भाषेत ‘हृद्य!’ रवी आणि जवानच्या आठवणी जेवढ्या उत्कट होत्या तेवढेच अभ्या आणि मुक्याचे प्रकटन परखड. पश्या आणि दिनाचे गुंतणे जेवढे मोहक होते तेवढेच डॉक्टरने त्याच्या कौशल्याचे आणि कुमारने आपल्या कलेचे खास माझ्यासाठी केलेले प्रयोजन वंदनीय ! शिवाय, ‘संपर्क क्षेत्राच्या बाहेर...’ असल्याने किमान आणखीन सहा मित्रांचे मनोगत वेळेत मिळू शकले नाही म्हणे, अन्यथा या अष्टप्रधान मंडळाचा चौदा रत्नजडित हार झाला असता !
साऱ्या सोशल मिडीयाला जमेस
धरून, प्रत्यक्ष, अप्रत्यक्ष, फोन, मेसेजेस, ग्रीटींग्ज आणि आभासी माध्यमातून पन्नाशीच्या
शुभेच्छांनी शंभरी केव्हाच ओलांडली तेव्हा काही गोष्टी प्रकर्षाने जाणवल्या...
सोसायटीचा सिक्युरिटी ओळख दाखवतो आणि ‘कुणाकडे जायचंय...?’ असं न विचारता आपल्याच
घरी जायला आत सोडतो इतपत समाजातील पत आयुष्याला पुरेल एवढी माफक अपेक्षा असलेल्या
मला, या स्नेह-मायेच्या वर्षावाने गुदमरायला झालं. आजच्या हिशेबी जगात, माणसाची सामाजिक
प्रतिष्ठा त्याच्या मिळकतीवरून आणि ओळखींवरून ठरत असल्याने, पंचवीस वर्षात साध्या दोन
चाकांची भर घालता न आल्याने आपण कुणाच्या खिजगणतीतही नसू असा माझा जो समज होता तो
या निमित्ताने भ्रम ठरला याचा आनंद.
शिवाय या निमित्ताने आणखी एक जाणीव प्रकर्षाने झाली... आईवडिलांनी दिलेले आयुष्य तुमचे स्वत:चे असले आणि ते कसे जगावे याचा पूर्ण अधिकार तुम्हाला असला तरी ते तुमच्या मालकीचे नसते, त्यावर आईवडिलांसह साऱ्याच स्नेह्यांचा, सुहृदांचा, स्वजनांचा तुमच्याहून अधिक अधिकार असतो, हक्क असतो आणि ही संख्या जेवढी अधिक तेवढी तुमची प्राप्ती (प्राप्तीकराशिवायची!) अधिक... ही समृद्धी अनुभवली की आयुष्यात काय कमावलं असे वृथा प्रश्न पडणे मग बंद होते...
मुलीने आणि तिच्या आईने या प्रसंगाचा सोहळा करण्यासाठी योजलेली कल्पकता, घेतलेले कष्ट, त्यांना कायमच असणारा आईपपांचा भक्कम आधार, मित्र-आप्तेष्टांची बहुमोल साथ आणि योगदान या साऱ्याने खरंच खूप भारावून जायला झाले आणि, माझ्या लीन्क्डईन प्रोफाईल मध्ये म्हटल्याप्रमाणे, ‘...no matter how far I have come, it’s still a long way to go! याची पुन्हा एकदा समृद्ध जाणीव झाली... तंतोतंत !
Thank you
ALL, Love You All and Love You ZINDAGI!
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा