कण कण झुरलो
क्षण क्षण साठवितांना
वाटले खर्चू निवांत
त्यांना आठवितांना...
खिसे उसवत राहिले
कितीही टाके घालून
वरुन सुख भरले तरी
गळून जाई खालून...
एक दिवस ठरवले आता
‘मना’प्रमाणेच रहावे
शिल्लक वेळ देऊन
सुख मिळते का पहावे...
जमापुंजी उघडून बघता
उरलो होतो कफल्लक
क्षण सारे उडून गेले...
पोकळी तेवढी श्रीशिल्लक !
मग म्हटले भेटू स्वत:ला
करू नये कशाचीच गय
तर समोर कुणी आगंतुक,
आरशाचे वाढले होते वय...
न्याहळून पहिले तर
केसांवर दिसली रुपेरी झाक
थकलेला चेहरा म्हणाला,
‘माझं देणं देऊन टाक…!’
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा