किती निर्भया संपल्या तरी, भय इथले संपत नाही...!
भारताच्या कानाकोपऱ्यातून रोज येणाऱ्या भयानक, हिडीस आणि राक्षसी क्रौर्याच्या बातम्या आणि त्यावरून चालणारे राजकारण हे जेवढे लज्जास्पद आहे तेवढेच गर्हणीय! अशा झुंडशाहीच्या आक्रमक वातावरणात श्वास घेणारी पिढी विचारशून्य, विवेकहीन, प्रतिक्रियाजन्य आणि कणाहीन जन्मल्यास राष्ट्र म्हणून आपण कुठल्या तोंडाने 'बलसागर भारत होवो विश्वात शोभूनी राहो' गाणार आहोत आणि महासत्ता होण्याचे स्वप्न बघणार आहोत? मानवतेला अभिमान वाटेल असे राष्ट्र घडविणाऱ्या युवकांच्या ओठावर आपल्या गौरवशाली वैभवाची प्रेरणादायक स्तुतीगीते असतात; 'सेल्फी मैने ले लिया' आणि 'पप्पी दे पारूला' असली अभिरुचीशून्य, थिल्लर आणि बीभत्स गाणी सिगारेटबरोबर ओठावर मिरवणारी पिढी विकारच निर्माण करू शकते, विचार नाही...!
सभोवतालच्या अशा अत्यंत भयावह, निराशा आणि उद्वेगजनक परिस्थितीत आपण परिस्थितीशरण तथा हतबल आहोत असे जिथे भल्याभल्या धुरंधरांची भावना आहे तिथे लहानग्या बालिका आणि त्यांच्या तथाकथित आधुनिक (अबला) नारी असलेल्या माता काय करणार...?
पण नाही... झाशीची राणी लक्ष्मीबाईच्या या देशात लोकशाही मार्गाने घडणाऱ्या घटनांवर काही विचक्षण भाष्य करण्यास काही महिलाच पुढे आल्या तर त्यात नवल ते काय? हेमा बिसावा यांची ही शॉर्ट फिल्म नाक्यानाक्यावर वासुगिरी करणाऱ्या भामट्यांच्या डोळ्यात झणझणीत अंजन घालेल ही अपेक्षा आणि ज्यांच्या जीवावर ही कीड पोसली जाते त्या सत्तालोलुप, तत्वशुन्य आणि संधिसाधू टोळधाडीचेही डोळे उघडतील ही अपेक्षेची परमावधी! आणि कुणाचेच प्रबोधन नाहीच होऊ शकले तर पुष्यमित्र उपाध्यायांनी चेतावणी देऊन ठेवली आहेच...
छोडो मेहंदी खड्ग संभालो
खुद ही अपना चीर बचा लो
द्यूत बिछाये बैठे शकुनि,
मस्तक सब बिक जायेंगे
सुनो द्रोपदी शस्त्र उठालो, अब गोविंद ना आयेंगे I
कब तक आस लगाओगी तुम,
बिक़े हुए अखबारों से,
कैसी रक्षा मांग रही हो
दुशासन दरबारों से I
स्वयं जो लज्जा हीन पड़े हैं
वे क्या लाज बचायेंगे
सुनो द्रोपदी शस्त्र उठालो अब गोविंद ना आयंगे I
कल तक केवल अँधा राजा,
अब गूंगा बहरा भी है
होठ सी दिए हैं जनता के,
कानों पर पहरा भी है I
तुम ही कहो ये अश्रु तुम्हारे,
किसको क्या समझायेंगे?
सुनो द्रोपदी शस्त्र उठालो, अब गोविंद ना आयंगे I
-पुष्यमित्र उपाध्याय
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा