फट म्हणता प्राण कंठाशी आणणारी ती एक कोकणी सुपारी, चांगल्या वाईट कामांसाठी विसार म्ह्णून द्यायची ती मतलबी सुपारी आणि विंदांची कवितेला लागणारी ही वात्रट सुपारी! हा माणूस कशाच्या रूपकाने कुठले तत्व उलगडून दाखवेल त्या विश्वेशरास ठाऊक! बघा तुम्हीच ही संवादिक तात्विक कविता, विरूपिका मधील आणि एक मासलेवाईक नमुना...!
“कवितेला काय लागते?”
“काहीतरी लागावे लागते.”
“उदाहरणार्थ?”
“सुपारी!”
“गंभीरपणे बोला; विनोद नको.”
“प्रश्नच विसरलो.”
“कवितेला काय लागते?”
“कागद आणि ‘पेन’ ‘शील’”.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा