कुठलाही आघात कधी
कालजयी ठरू नये;
बाकी सारे संपले तरी
कवितेने मरू नये...!
मायेचा पान्हा आटला,
कवितेत विषाद दाटला;
शिगोशिग भरले जरी
दु:ख आत झरू नये...!
‘मना’ला कधी मरगळ येईल
उदासवाणे सारे होईल;
कवितेने गोंजारता मात्र
डोळे पुन्हा भरू नये...!
प्रवास लांबचा वाटला,
एकटेपणाही दाटला;
कवितेची पायवाट
पायी कधी सरू नये...!
दु:ख आभाळाएव्हढे,
मनी आक्रंदून वाहे;
कविता उसासली जरी
सल उरी उरू नये...!
काळ कठीण भासला,
वाट सुचेना जाहले;
कवितेला साथ घ्यावे
मनी मुळी डरु नये...!
समोर डोंगर ठाकला,
रस्ता संपला वाटला;
वाट ठरली जागी जरी
कवितेने ठरू नये...!
भरकटेल कधी थोडी
थकेलीही कधी मधी;
व्यवहाराने कवितेला
तरी कधी वरू नये...!
कविता म्हणजे श्वास असतो
कविता म्हणजे आशावाद;
कविता रुसली कधी तरी
रुसवा मनी धरू नये...!
कविता बोलते, कविता गाते
नाचते कविता बेभान होऊन;
हरेलही कविता कधी पण
काव्य कधी हरू नये...!
शिशिरात पानगळ
पुन्हा वसंता बहर;
सृजनाचा द्रोह कधी
कवितेने करू नये...!
कुठलाही आघात कधी
कालजयी ठरू नये;
बाकी सारे संपले तरी
कवितेने मरू नये...!
[सन्मित्र दिनेशच्या प्रेरणेस अर्पण]
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा