प्यालों किती तरीही,
प्याले न मोजितो मी;
आहे पिता-पिवविता,
तो एक, मानतो मी.
अवकाश हाच प्याला,
अन् काळ हीच दारू;
थेंबात सांडलेल्या,
ग्रहगोल पाहतो मी.
कक्षेवरी उगा का,
कलते वसुंधरा ही?
झुकली अशी कशाने,
तें एक जाणतो मी.
पापांत पुण्य मिसळी,
सत्यात अन् असत्य;
जो कॉकटेलकर्ता,
त्यालाच मानतो मी.
जो बाटलीत आहे,
आहेच तो बुचात;
हें सत्य नास्तिकांच्या,
डोक्यांत हाणतों मी.
द्राक्षांत आजच्या या,
दारू असे उद्यांची;
आशा चिरंतनाची,
इतकीच ताणतो मी.
जातक, १९६५.
सौजन्य - सन्मित्र शाम वाघ
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा